Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε «δεκαετία του ‘60»; Σίγουρα εικόνες με έντονα χρώματα, μουσική και αισιοδοξία. Αυτά τα συναισθήματα θέλησαν να αποτυπώσουν στα έργα τους οι 12 εικαστικοί που συμμετέχουν στη νέα ομαδική εικαστική εγκατάσταση «Swinging Sixties» που εγκαινιάστηκε στο «ΑΘΗΝΕΟ».
Σύμφωνα με την Ίρις Κρητικού, την ιστορικό τέχνης, η οποία επιμελήθηκε την έκθεση, «τα έργα μιλούν για μια δεκαετία εξωστρεφή και αισιόδοξη, μία δεκαετία κατά την οποία ιδρύθηκε άλλωστε και η Αθηναϊκή Ζυθοποιία»
Με έμπνευση την αρχή της δεκαετίας του ’60, την εύφορη και εξωστρεφή ατμόσφαιρα και το αισιόδοξο κλίμα, οι συμμετέχοντες προτείνουν ζωγραφικά έργα, φωτογραφίες, κατασκευές και μικρές εγκαταστάσεις με γνήσια συλλεκτικά αντικείμενα της εποχής βάζοντάς μας με τρόπο ιδανικό σε απόλυτο κλίμα και εορταστικό ρυθμό 60’s.
Ορισμένοι καλλιτέχνες μας μίλησαν για τα έργα τους και την έμπνευση πίσω από αυτά.
Ο Γιώργος Βορρές φτιάχνει κυρίως αντικείμενα τα οποία έχουν να κάνουν με την ανακύκλωση, επομένως η δημιουργία του για το «Swinging Sixties» είχε αυτήν ακριβώς τη φιλοσοφία: «Το μήνυμα που θέλω να περάσω μέσα από το έργο μου είναι ότι “όταν το σκουπίδι ονειρεύεται γίνεται λουλούδι”, εφόσον όλα τα υλικά του είναι ανακυκλώσιμα. Πρόκειται για ένα χαρούμενο έργο που σε ξεκουράζει».
Για τη Γεωργία Μπλιάτσου, έμπνευση δεν αποτέλεσε μόνο η δεκαετία του ’60, αλλά και η μουσική του τανγκό, την οποία θεωρεί διαχρονική. Διάλεξε επομένως το ακορντεόν, αφού της αρέσει ο ήχος του. «Ήθελα να δώσω τόνους χαράς και αγάπης, για αυτό ζωγράφισα επάνω του λουλούδια που δίνουν ζωή», τονίζει.
Το έργο του Φραγκίσκου Δουκάκη, αποτελεί το τελευταίο μέρος μιας τριλογίας αναμνήσεων, όπως την αποκαλεί ο ίδιος. «Το πρώτο μέρος είναι ένα τοπίο από την παιδική μου ηλικία, το δεύτερο είναι ένας συνοικιακός κινηματογράφος της περιοχής εκείνης και το τρίτο μέρος είναι τα πάρτι που κάναμε τότε. Στον πίνακα αυτόν βλέπουμε λοιπόν ένα πάρτι σε ντίσκο», λέει.
Παράλληλα, εξηγεί ότι «ένα έργο δουλεύεται σε στάδια μέχρι κάποια στιγμή να το νιώσω έτοιμο. Υπάρχει όμως και το τελευταίο στάδιο, στο οποίο ψάχνεις πώς να κάνεις ένα έργο ακόμη καλύτερο. Αυτό είναι το δυσκολότερο στάδιο, μπορεί να κρατήσει από μέρες έως και μήνες ή χρόνια».
O Γουόρχολ και τα πολλαπλά, χρωματιστά πρόσωπα που είναι το σήματα κατατεθέν του, αποτέλεσαν την έμπνευση για το έργο της Μαρίας Διακοδημητρίου. «Αυτό το έργο έχει περίεργα υλικά, τα μαλλιά για παράδειγμα έχουν γίνει από τη τζίβα που χρησιμοποιούν οι υδραυλικοί», περιγράφει.
Η ιστορικός και μουσειολόγος Αλεξάνδρα Χαριτάτου παρουσίασε στην έκθεση μία σειρά από συλλεκτικά αντικείμενα 60’s από τη συλλογή Χαριτάτου: «Πρόκειται για κουτιά από αθηναϊκά ζαχαροπλαστεία της δεκαετίας του ‘60. Έχουν καταπληκτικά χρώματα και σχέδια, επειδή τότε όλες οι βιοτεχνίες στην Αθήνα έφτιαχναν συσκευασίες με αληθινό μεράκι. Οι γραφικές τέχνες ήταν πολύ διαφορετικές, γινόταν όλα με το χέρι, το τύπωμα και οι συνδυασμοί των χρωμάτων ήταν ιδιαίτερα και μοναδικά. Πλέον η μαζικότητα το έχει αλλοιώσει αυτό».
Με μία φωτογραφία συμμετείχε στην έκθεση και ο δημοσιογράφος Νίκος Βατόπουλος: «Είναι μία είσοδος πολυκατοικίας στο Παγκράτι, χαρακτηριστική της δεκαετίας του 60. Καθώς έκανα μια βραδινή βόλτα, την είδα φωτισμένη και τη φωτογράφισα μέσα από το τζάμι. Μου έκανε εντύπωση αυτή η ψυχεδέλεια της εποχής, με τα χρώματα, τα γεωμετρικά σχήματα, η συνολική ατμόσφαιρα που είναι τόσο χαρακτηριστική της εποχής εκείνης, την οποία νοσταλγώ όλο και περισσότερο», καταλήγει.
Tέλος, ο Ηλίας Γεωργουλέας συμμετέχει με ένα κομμάτι εκθεσιακό από ένα μουσείο, το οποίο όπως λέει ο ίδιος, επέλεξε να φέρει στη σημερινή πραγματικότητα, έχοντας προσθέσει το σηματάκι LOVE. «Το “Love and peace” ήταν άλλωστε το σήμα-κατατεθέν της εποχής. Η τηλεόραση τότε μόλις είχε παρουσιαστεί και ήταν το μέλλον της εποχής. Αυτό που μου άρεσε είναι η εικόνα, αλλά και το στήσιμο που είχε ο χώρος», εξηγεί.
Η έκθεση θα φιλοξενείται στο ΑΘΗΝΕΟ μέχρι τα τέλη Μαΐου. Μπορείτε να την επισκεφθείτε κάθε Σάββατο και ώρες 13:00 – 20:00 κάνοντας κράτηση εδώ.
